Bonneville Salt Flats

Gaan racen op de Salt flats in Bonneville USA.

 
Hoe kom je erbij

Zoals demeesten wel weten, ben ik al langer bezig met oude motoren. Aangezien je op je18de voor je rijbewijs kan gaan, kreeg ik op mijn 14de hetidee om tegen mijn 18de verjaardag een oldtimer te kopen.Uiteindelijk ben ik door geldgebrek toch maar eerst gestart met het restaurerenvan fietsen, om daarna over te gaan naar brommers. Eerst startte ik met 50cc,daarna 100cc en vervolgens 125cc. Het moest steeds groter en steeds meerworden. We kennen het allemaal; gestart met één brommer en al snel was deberging te klein.

Diegrote, dikke motor die ik zocht, kon ik toch niet kopen, dus kocht ik maar watik kon betalen. Deze motoren herstelde ik dan om ze daarna weer te verkopen ener wat groter voor in de plaats te kopen. Nu moet je weten… 40 jaar later, benik nog steeds op zoek naar die grote, dikke motor. Een mens is nooit tevreden.

Door dejaren heen merkte ik dat er steeds minder werd gereden met oude, vooroorlogsemotoren. Uit ervaring weet ik dat er met de motoren van eind jaren 20 - begin jaren30, perfect mee te rijden is in het hedendaagse verkeer. Ik denk dat velerijders of verzamelaars uit gemakzucht sneller voor de youngtimer kiezen.

Op veeloldtimer en classic-racen merk ik dat het reglement zo is dat je enkel kanwinnen met het jongere modellen. Hierdoor zie je hier weinig oudere modellenmeerijden en als ze toch meerijden, zijn het zelden originele motoren.

Van hieruitkwam eigenlijk het idee om een raceteam (of demo-raceteam) op te starten metenkel originele vooroorlogse motoren. Het idee hierachter was: “Ik weet dat ik niet kan winnen, maar tochben ik er!.”

‘Hoogtijd om te gaan leven’

Op eenbepaald moment in je leven kom je op een punt waarbij je beseft dat je niet heteeuwige leven bezit en dat het grootste deel van je actieve leven al voorbijis. Sommige vrouwen noemen dit de ‘midlife crisis’. Ik heb het hier lieverover: ‘hoogtijd om te gaan leven’.

Je begintvervolgens in je hoofd een bucket list op te maken: “Wat wil ik nog allemaaldoen in mijn leven?”. ‘Eens geen rijden op de zoutmeren in Bonneville’, was eenvan de zaken op dat lijstje. Een echt Burt Munroe verhaal.

Door deverkoop van mijn motoren heb ik enkele goede contacten in onder andere LosAngeles. Zo heb ik Blue leren kennen. Hij is al meermaals in Bonneville geweestom auto –raceteams te helpen. Blue was er dus meteen voor te vinden om met memee te gaan.

Organisatie in de USA: The rule book

Meermaalsheb ik contact gehad met de organisatoren van de Speek Week in Bonneville, theSouthern California Timing Association (SCTA). Wil je mee rijden? Heelgemakkelijk, je moet in Amerika lid worden van een raceorganisatie en het ‘rulebook’ kopen. Dit rule book bestaat uit 248 pagina’s en kan je bij hen kopenvoor 10 USD. Er staat alles in om qua veiligheid te voldoen aan de reglementen.Deze reglementen zijn zeer streng en niet toe te passen op mijn motoren die ikwou meenemen. Dus, ik had een probleem.

Volgensmij was de oplossing voor dit probleem zeer simpel. Ik zou naar daar gaan en deorganisatie ter plekke mijn plan proberen uit te legen. Via mail of telefoonraakte ik namelijk niet verder dan de receptioniste, die me er steeds op weeshet rule book te volgen.

Dus benik in augustus 2013 naar LA gereisd om met Blue een trip door Amerika te makenen naar Bonneville te rijden. Blue is van alles perfect op de hoogte, ik heb detrip dus aan hem overgelaten. In Los Angeles hebben we eerst een bezoekgebracht aan het oldtimer gebeuren. We hebben de Old Crow Speed Shop van BobbyGreen bezocht. Bobby is ook een klant van mij, een verzamelaar en racer vanBelly tank racers. Na de oorlog waren de benzinetanks van de oorlogsvliegtuigenhet goedkoopste en meest aerodynamisch wat je toen kon vinden. Hierin bouw jetwee assen van een Ford en een flathead V 8 blok en je hebt een gestroomlijnderacer. Bobby heeft hier een hele verzameling van en heeft er al vele records inBonneville mee verbroken.

Verderzijn we ook George Barris  gaan bezoeken.Deze man heeft zowat alle wagens ooit voor de filmindustrie gebouwd. De meestbekende is zeker en vast de Batmobiel. We hebben een praatje gemaakt en zijnmet de oude Barris op de foto geweest. Dit ging allemaal zeer vlot met Blueerbij. Hij is in Amerika en ver erbuiten zeer bekend. Zijn vader was een bekendregisseur en zijn moeder (ex-verloofde van Frank Sinatra) was een bekendeactrice. Door zijn invloed raakten we op plekken waar normaal gezien niemand komt.Toen ik later in Bonneville de foto’s met Barris liet tonen, kon niemandgeloven dat we een praatje met hem hadden gemaakt.

Hiernazijn we via enkele goudmijn-dorpjes vertrokken naar Death Valley. Vlak voorDeath Valley was de weg afgesloten door een verzakking. We moesten een omwegmaken van 600km! Geen probleem, Blue kent de binnenwegen, wat eigenlijk gewoonzandwegen waren. Toch mochten we van de wegen-contoleur niet door, maar toenhij hoorde dat Blue de weg perfecte kende en langs een oude mijnsite enindianenreservaat wou rijden, zei hij: “Wacht even tot ik weg ben en dan heb ikniet gezien dat jullie doorrijden”, handig!

Van daaruit zijn we dan naar Bonneville gereden. Eenongelofelijke ervaring! Dit is zeker een verplicht nummertje op ieders bucketlist. Alles kan hier rijden, van een motorfiets gemaakt met de motor van eenbetonmolen, tot de hypermodernste raketaangedreven wagen die meer dan 1000km/h gaan. Vandaar dat het rule book gevuldis met de laatste nieuwe technologie voor veiligheid. Die dus niet passen opmijn motoren.

Tijdensons bezoek hebben we een gesprek gehad met het hoofd van de technische keuring,Dhr. Tom Evans. Een ongelofelijk moment, goed gelachen! Tot slot werden weuitgenodigd. Ik sprak Tom aan met de vraag of ik kon komen rijden met oldtimermotorfietsen, zijn antwoord: “Geen probleem, er rijden er meerdere mee”. Wat ikheb zien rijden onder de oldtimers, waren: Triumph Bonneville en NortonCommando motorblokken in een hypermodern frame, dit om aan de regels tevoldoen. Ik vertelde hem dat ik wou komen met “echte” oldtimers, dus metmotoren van voor 1920. Hij keek me aan en bood me de beste plaats aan voorvolgend jaar, vooraan, zodat iedereen deze goed kon zien. Ik vertelde hem datik niet kom om ze tentoon te stellen maar om ermee te rijden, zijn antwoord:“Dat kan toch niet?! Zo oud, die rijden toch niet meer”. Mijn motoren rijdennog wel (soms). Ik vroeg hem of het mogelijk was en waaraan ik moest voldoen.Het eerste wat hij deed, is het rule book nemen. Niet weer dat rule book!!

Eerstvertelde hij dat de banden een DOT indicatie moeten hebben (maximumsnelheidsvermelding), maar ik rijd met Talon banden en dit bestond toen nogniet. Tom was enorm verbaasd en wist niet waarover ik het hand; jullie zullendit allemaal wel kennen als je tegen een wildvreemde over je motorfiets begintte vertellen. Het probleem werd al snel opgelost toen hij wist dat ikwaarschijnlijk geen nieuw wereldrecord ging verbreken van één of anderehypermoderne motorfiets. De deal was dat indien de banden niet te oud waren enniet gebarsten waren, ik toch kon meerijden (zal het blik schoensmeer van BurtMunroe maar meenemen).
Het volgende puntje was dat je een kettingkas moet hebben, maar ik had helemaalgeen ketting. Weer verbazing alom gecombineerd met een glimlach van sympathie.Ik heb namelijk een cardan (FN) of een riem. Dit was een moeilijk geval,waardoor we door gingen naar het volgende puntje in het boekje.
Ik moest een kill switch hebben zodat het elektrische circuit manueel en dooreen bandje rond de pols afgezet werd. Ik vertelde hem dat ik een koordje aan debougiekabel kan binden en rond mijn pols kan doen, want dit was zowat hetvolledige elektrische circuit dat er is. Er werd hoe langer hoe meer gelachen metals resultaat een uitnodiging voor mijn raceteam op de editie van volgend jaar.De speciale editie, het 100 jarige bestaan van de race.

Naenkele dagen op de bloedhete vlakte en een overdosis aan snelheid, zijn weterug vertrokken via San Francisco. Ten zuiden van San Francisco lig Montrey/Pebble Beach. Één van de grootste evenementen op gebied van oldtimers. Hierzijn een week lang veilingen, rondriten, concours d’elegance..
In Pebble Beach was ik door een klant uitgenodigd om een moto, die ik verkochthad aan hem, mee op de Green (een golfterrein aan de kust) te duwen. Dit waseen hele eer want je moet uitgenodigd worden om daar iets te zetten en nog eens2000 USD betalen om je eigen auto of moto daar te plaatsen. Een evenement voorde top van de wereld dus. Het plebs houden ze buiten door het entreeticket teverkopen aan 500 USD per stuk! Prachtige ervaring, maar volgende dag hebben we"Concour de L'emon" bezocht en dat was toch veel sympathieker. Dit iseen tegenreactie van de bevolking tegen die decadente evenementen. Je mag hiernamelijk alleen binnen als je het grootste wrak hebt of het belachelijkstevervoermiddel. Het is nu zo’n succes geworden, dat de rijken ergens een wrak gaanhuren, enkel en alleen om hieraan te kunnen deelnemen.
Na een paar dagen zijn we van hieruit over de M1 naar LA gereden om uiteindelijkterug naar huis te vliegen. Deze M1 loopt enkele honderden kilometers lang dekust en is uitgeroepen tot de mooiste snelweg van de USA. Kortom, heb dus eenprachtige vakantie gehad met een overdosis aan oud ijzer en meer dan 5000kmachter de kiezen. We hebben geregeld wat niet te regelen was.. we mogen rijdenop de zoutvlakte.

Organiseren voor 2014

Ik zaghet volledig zitten; ik zou de eerste Belg worden en zou daar met de oudstemoto ooit gereden hebben (sorry Burt Munroe je Indian was van 1922 en tot nutoe de oudste). De volgende vraag was wat ik zou meenemen. Had afgesproken metBlue dat ik de kratten met moto's niet zou laten afleveren in Bonneville, maarbij hem thuis. Ik zou vroeg genoeg komen en dan konden we terug een mooie roadtrip maken naar Bonneville. We zouden weer met zijn oude Mercedes rijden meteen aanhanger voor drie motoren.. Dus moest ik drie motoren uitkiezen.
Eerst een Peugeot model D van 1904. Dit is een 330cc IOE. Normaal met eenatmosferische inlaatklep maar deze racer heeftde optie van een echte kopklepper inlaatklep, waardoordie veel sneller is!!! Had hem net aangekocht en was lopend,maar heb hem toch maar even laten nazien door mijn vriend mekanieker Marc Goesvan SOS Motoparts in Mechelen. De tweede moto is mijn FN 4 cilinder van 1910.En de derde is er op het laatst bijgekomen. Ik kreeg een BMW model R47aangeboden ex racer van Paul Greifzu. Recht uit het museum. Zo'n kans kan jeniet laten liggen, dus de plannen aangepast zodat deze kon meegaan. Na watinformeren ben ik te weten gekomen dat dit het prototype was van de R47. Ditmodel was te koop in 1927 en 1928. Ik heb foto's van mijn moto waar dezeprijzen heeft gewonnen in 1926. Later is bevestigd door BMW dat dit de oudsterijdende fabrieksrace BMW ter wereld is. De moto liep, maar na 40 jaar in eenmuseum te staan was er wel wat werk aan. Hier kreeg ik geen tijd voor, de motomoest namelijk tentoon gesteld worden in het nieuwe BMW Brand Store in Brussel,want daar was een vergadering van alle grote raceteams uit de wereld. Daarnamoest de moto naar Spa-Francorchamp om mee te rijden op de BMW Track Days. Metals gevolg dat de moto's niet opgestuurd konden worden me de boot, maar zelater zouden opgestuurd worden met het vliegtuig, wat veel duurder uitviel. Zezouden een week voor ik in LA zouden aankomen,  geleverd worden bij Blue. Met de nadruk op“zouden”. Bij het kiezen van een transporteur had ik gekozen voor één van degrote spelers op gebied van onder andere vliegtuigtransport. De afspraak was datik de moto's donderdag zou klaar hebben voor transport naar Zaventem, zodat zein het weekend aankwamen in LA en ze die week vrijgegeven konden worden door dedouane. Dit alles 1 week voor ik toe zou komen in LA. Klinkt perfect.

De hel doorstaan

Er mochtdus geen probleem zijn, want alles was geregeld via mail op het voorhand. Zehadden foto's van de moto’s en kratten en alles was afgesproken met de verkopervan dit bedrijf. Hij stuurde het pakket met de mails door naar de dame van deverwerking (zo gaat dat in grote bedrijven), met vermelding om dit te regelen,wat zij gedaan heeft (zonder de mails verder te lezen). Ik krijg diezelfdenamiddag een boze telefoon van een onverstaanbare Pool en iets later van hettransportbedrijf, met de vraag waarom ik niet thuis ben voor het ophalen van dekratten! Hier begon het spelletje. Ik vraag haar de mails te lezen zodat ze inde tweede zin ziet staan dat ik contact opneem als de kratten klaar zijn.Uiteindelijk zijn de kratten toch voor donderdag klaar en nu wel juistopgehaald.

De maandagdaarop verwachtte ik een telefoontje, want de kratten zouden in het weekend geleverdzijn in LA. Deze telefoon kreeg ik echter niet, dus belde de dag erna zelf maareens. “Oh ja de moto's staan hier nog, er was geen plaats op het vliegtuig, zevertrekken morgen”. Ik heb haar toen duidelijk gemaakt dat dit toch raar waswant ik heb betaald voor plaats. Dus woensdag belde ik terug. “Ze staan hier nogwant ze zijn fout ingekrat!”  Wees haarer op haar mails nog eens te lezen, alles was namelijk doorgenomen op voorhand.Ze beloofde me dat ze de volgende dag zouden vertrekken. Donderdag belde ikweer, waarop ze me nu vertelde dat ze nog steeds niet vertrokken waren omdat zenaar benzine roken. Verwees terug naar de mail waarin in stond dat er restjeskonden inzitten, maar dit geen probleem was. Vrijdag opnieuw gebeld, waarop ikte horen kreeg dat ze onderweg waren naar Amsterdam? Eeuh naar Amsterdam??? Zemoeten naar L.A. en zouden vanuit Brussel vertrekken…

Maarmijn vliegtickets waren geboekt dus ben ik dan ook tijdens het weekendvertrokken naar L.A. goed wetende dat de motorfietsen nog niet aangekomen warenbij Blue. Na verschillende malen gebeld te hebben zonder resultaat, zijn we danzelf maar met de nodige procedures gestart om de moto’s uit de douane tekrijgen. Ik had mijn eerste week in L.A. wel iets anders voorgesteld !

Ondanksik vanuit België betaald had om de moto’s uit de douane te halen, ben ik zelfop zoek gegaan naar een broker. En succesvol : na de nodige rompslomp vanpapieren krijgen we dan eindelijk de moto’s mee!

Net optijd: de race start zaterdag maar vanaf vrijdag kan men al naar de technischecontrole. Onze road trip was wel héél wat ingekort maar toch halen we het.

Alles valt in het water

Vrijdagochtend: we maken ons klaar voor vertrekom tegen zondag te arriveren.

Ondanks dat we geen plek meer hadden op detrailer, wil Blue graag zijn Duitse Triumph van 1928 meenemen en we vinden nogeen vrij plekje : op het dak van de Mercedes. Dit had wel iets. En dat vondenook vele autobestuurders die ons tegenkwamen op de snelweg. Velen trokkenfoto’s, filmpjes en “thumbs up”. Eén foto van de Mercedes break met de Peugeotop het dak haalde zelfs de site van Mercedes Duitsland die op instagram in 3uur tijd van 37.000 likes mocht genieten.

Tijdens onze doorreis maken we nog even eentussenstop in Las Vegas waar de vader van Blue woont.

Dan richting Bonneville!

Afgelopen vrijdag hadden we vernomen dat detechnische keuring zaterdag zou plaatsvinden in plaats van vrijdag door de regen. Omdat de temperatuurdaar 40 tot 50°C bedraagt, droogt daar alles zeer snel op. We hadden dus geenhaast en maandag aankomen in plaats van zondag zou nog prima zijn.

Onderweg krijg ik zaterdag plots een bericht vanhet thuisfront dat Bonneville zou afgelast zijn wegens overstroming. Dit konniet waar zijn! Vol ongeloof steek in mijn GSM weg want dit moest even verwerktworden vooraleer ik dit tegen Blue vertel.

We nemen iets laten een tussenstop bij Mc Donalden daar zie ik dan inderdaad via intranet het bericht ook bevestigd staan. Daargaat mijn droom, mijn geld dat ik in deze trip had geïnvesteerd! Samen met mijnvriend Blue probeer ik deze tegenslag te verwerken.

We beslissen om toch door te rijden en zelf tegaan kijken wat er aan de hand is, met een kleine hoop dat het allemaalmisschien toch nog zou opdrogen.

We waren immers toch van plan om na Bonnevillenaar Monterey te gaan.

Onderweg komen we steeds meer vrachtwagens entrailers tegen op de terugweg naar huis dus onze moed zakt steeds dieper inonze schoenen.

Onderweg spreken we af met Bobby van Old CrowSpeed Shop. Een klant van mij die al jaren raced met Bellytank racers opBonneville en nu ook terug op wag was naar huis.

Aangekomen op Bonneville, voelen we de zwaresfeer die op alle parkings en langs de baan hangt tussen de gestrande raceteams. Ongeveer 200.000 mensen moeten zonder race terug naar huis.

We rijden door tot aan de ingang van dezoutvlakte  en zien inderdaad 50 cm waterop een gebied van +/- 160 km bij 60 km. Dit was regen die gevallen was inenkele uren. We hebben hier zeer mooie maar uiteindelijk dure foto’s kunnenmaken.

De verleiding is te groot en toch moet ik evengereden hebben op de zoutvlakte. We starten de BMW op en rijden tot aan hetwater en over de verlaten toegangsbaan. Het filmpje dat we daar maken, geeft metoch een beetje dat Burt Munroe” gevoel.

En ja, Burt mag nog even het record “oudste motogeraced” houden van mij.

We hebben dus meer tijd om door te brengen inMonterey.  We krijgen dan ookverschillende uitnodigingen waaronder één van Nick Smith (verantwoordelijkevoor de motorfietsen voor veilinghuis Bonhams) om met de wagen én moto’s totaan het veilinghuis van Bonhams te komen, waar we graag op in gaan.

We mogen naar een privé feestje van Porsche, naar2 andere veilinghuizen, en naar de rondrit van Pebble Beach. Daar zijn wegevraagd voor Condour de L’emon waar we een ontmoeting hebben met Jay Lenno diespeciaal is langsgekomen om naar de moto’s te komen kijken.

En dan naar een ander zeer exclusief feestje :“The Quail” waar we in gesprek raken met een grote verzamelaar en BMWliefhebber uit de buurt. We beloven hem een ritje te maken met de BMW en gevenna een tijdje het stuur aan hem. Deze moto’s zijn immers gemaakt om te rijdenen laat hem mee genieten. Leuk als je ziet hoe lachend hij op die moto zit.

We spreken af om de dag daarna bij hem op bezoekte gaan. Hij heeft in de heuvels rond Monterey een wijngaard. Blijkbaar is hijeen bekende oude racer die in zijn inkom/proeverij een uitgebreide verzamelingheeft staan. Plots zie ik in zijn bureautje een oude BMW model R37 (ook 500cckopklepper) staan. Ik bedenk mij dat ik meer informatie en een oude foto bijmij heb waar nu net deze 2 BMW’s op staan. Deze foto werd gemaakt na eenoverwinning. Links Henne op een R37 en rechts Paul Greifzu op (mijn) R47.

Snel ontstaat het idee om de motoren op testellen zoals op de foto. We krijgen onmiddellijk medewerking van de wijnproeversom te poseren en maken daar een geweldige foto net als 88 jaar geleden.

De terugkeer via de M1 naar LA verloopt metgemengde gevoelens. We kwamen om te racen en dit werd slechts 3 keer in 30 jaarafgelast en net ook dit jaar !

Ondanks deze tegenslag hebben we een geweldigereis gemaakt en kennis gemaakt met verschillende gelijkgestemde mensen. Eenhele ervaring.

En neen, racen op de zoutvlaktes was er deze keerniet bij maar ik/wij gaan zeker terug.

Geïnteresseerden mogen dit steeds laten weten.

Het eerstvolgende evenement waar we met het raceteam willen aan deelnemen is : Vintage Revival in Monthlery. Dit is eendemorace op de oude kom baan/racecircuit ten zuiden van Parijs. Deze race isenkel voor motoren en auto’s van voor 1940.

Ons team is reeds ingeschreven met Peugeot 1904,FN1910,FN M60 1924, BMW R47 1926 en een Saroléa 23T 1928. Verder nemen we nogwel een 10 tal andere motorfietsen mee.

Iedereen is welkom en er is een tent voorzien inde paddock waar de motoren veilig kunnen gestald worden.

Hans

‍

‍